Pierwsze promienie wschodzącego słońca, przylgnęły do wierzy świątyni, ześlizgując się swoimi językami, powolutku po murze. Delikatny powiew wiatru, niósł ze sobą słodki zapach kwiatów i kadzideł.
Na wieży kościoła stary, przygarbiony cyklop, wpatrzony w skraj lasu, nerwowo pykał swoją fajkę. Po chwili zerwał się na nogi. – Na rany kłute najświętszej panienki!!! Nadchodzą!!!

Nie-na-wi-dzę świąt! Właściwie nigdy ich nie lubiłem. Czas braku przestrzeni. Ścisku. Dwunastu pokładów wtłaczanych, wpychanych na siłę. Udeptywanych jeden po drugim. Spadają, blokują. Zabierają oddech. Osiadają na grzbiecie, miażdżąc.

Pukanie do drzwi wyrwało Darię z popołudniowej drzemki. Zerwała się, usiadła na brzegu sofy, spuszczając nogi na podłogę. Zanurzyła twarz w dłoniach, przecierając zaspane oczy. Po chwili ktoś zapukał ponownie, znacznie mocniej niż poprzednio.

– Kiego chuja niosą?- zaklęła głośno, po czym sięgnęła po niedopitego drinka, stojącego na szklanym stoliczku.